شیرین، و همان طور که گز لاله نصف جهان جویدنی و در عین حال شکننده، آغشته به پسته و معطر با گلاب که به طور خلاصه، گز، یک خوراکی ایرانی ستودنی و عضوی از خانواده بزرگ نوقا است. نام آن برگرفته از یک کلمه فارسی گاز انگبین به معنای شیره انگبین است.
اعتقاد بر این بود که ماده اصلی گز که به آن چسبندگی و جویدنی قابل تشخیص می دهد، شیره انگبین است که نوعی درخت گز وحشی بومی کوه زاگرس در نزدیکی شهر اصفهان است.
با این حال، مشخص شد که گز انگبین در واقع تراوش حشره ای به نام فلس گز است که در آن نوع خاص از درخت زندگی می کند. ماده ها مایعی شیرین و چسبناک تولید می کنند.
که در معرض هوا سفت می شود و شبیه شیره درخت است. این ماده عجیب و غریب از اواخر تابستان تا اوایل پاییز برداشت می شود. سپس الک می کنند و می جوشانند و صاف می کنند و بعد از آن آماده مصرف می شود.
از آنجایی که بسیار کمیاب و گران است، امروزه با ترکیبی جایگزین شده است. سفیده تخم مرغ در یک برف سفت، ماده اصلی اتصال دهنده گاز است. هنگام جدا کردن تخم مرغ ها، ضروری است که اجازه ندهید حتی کوچکترین قطره زرده تخم مرغ به سفیده ها ختم شود.
زیرا آنها به درستی هم نمی زنند. اکثر دستور العمل های مدرن پیشنهاد می کنند سفیده های تخم مرغ را در یک همزن ایستاده هم بزنید، که باید به طور مداوم با سرعت متوسط در حالی که شربت شکر اضافه می کنید، بزنید.
شیرین کننده ها در اصل، گاز با گاز انگبین، رزین شیرین و شیری شکلی که توسط حشرات تولید می‌شد، شیرین می‌شد. اگرچه برخی از قنادی های درجه یک هنوز از آن در تهیه گز استفاده می کنند.
اما به سختی می توان آن را در خارج از ایران یافت. از این رو، بیشتر دستور العمل های مدرن و خانگی ترکیبی از شکر و ذرت یا شربت گلوکز است که بهترین نتیجه را به همراه دارد. گاهی از عسل نیز استفاده می شود و رنگ زیبا و کهربایی به گز می دهد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.