هر میوه ای که خشکبار ساوه به منظور افزایش ماندگاری و تغلیظ طعم یا شیرینی آن خشک شده باشد. برخی از میوه ها را خشک کرده و با مواد شیمیایی فرآوری می کنند.
تا ماندگاری خود را افزایش دهند، مانند زردآلوهایی که گوگرد اضافه شده به منظور کاهش اکسیداسیون و حفظ ظاهر رنگی روشن خود دارند. زردآلوهای بدون سوفوره به جای رنگ نارنجی تا زرد روشن زردآلوهای گوگردی، رنگ قهوه ای را نشان می دهند.
علاوه بر مواد نگهدارنده، ممکن است برخی از میوه ها شیرین کننده هایی نیز برای کاهش طعم ترش میوه اضافه شده باشد.
از جمله محبوب ترین میوه های خشک می توان به سیب، زردآلو، گیلاس، زغال اخته، انجیر، انگور (کشمش یا مویز)، انبه، هلو، آناناس و آلو (آلو) اشاره کرد.
انگور سبز معمولاً به کشمش طلایی یا کشمش سیاه تبدیل می شود. انگور زانت را خشک می کنند و به آن توت می گویند. میوه‌های خشک را می‌توان به‌صورت جداگانه به‌عنوان میان‌وعده مصرف کرد.
یا به سایر غذاها مانند آجیل مخلوط و غلات اضافه کرد تا بدون دست مصرف شود. میوه‌های خشک را می‌توان هنگام تهیه غذاهای پخته شده مانند کیک و کیک یا غذاهای شور به میوه‌های تازه اضافه کرد. افزودن مواد خشک باعث افزایش طعم و شیرین شدن طعم می شود.
میوه خشک میوه‌ای است که اکثریت آب اصلی آن به‌طور طبیعی، از طریق خشک‌کردن در آفتاب یا با استفاده از خشک‌کن‌های تخصصی یا دستگاه‌های آب‌گیری حذف شده است.
میوه خشک سنت طولانی استفاده از آن به هزاره چهارم قبل از میلاد در بین النهرین باز می گردد و به دلیل طعم شیرین، ارزش غذایی و ماندگاری طولانی آن بسیار ارزشمند است.
امروزه مصرف میوه های خشک رواج یافته است. تقریبا نیمی از میوه های خشک فروخته شده را کشمش تشکیل می دهد و پس از آن خرما، آلو، انجیر، زردآلو، هلو، سیب و گلابی قرار دارند.
به این میوه‌های خشک معمولی یا سنتی می‌گویند میوه‌هایی که در آفتاب یا در خشک‌کن‌های تونل باد گرم خشک شده‌اند.
بسیاری از میوه ها مانند زغال اخته، زغال اخته، گیلاس، توت فرنگی و انبه قبل از خشک شدن با یک شیرین کننده (مثلاً شربت ساکارز) تزریق می شوند.
برخی از محصولاتی که به عنوان میوه خشک فروخته می شوند، مانند پاپایا، میوه کیوی و آناناس اغلب میوه های شیرینی هستند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.